Met de onderdelen Abart and Entart

‘Abart’ toont mijn reactie op natuurlijke klankprocessen, op een romantische harmonie. Deze momenteel modieuze, avant-gardistische interpretatie van historische herbezinning, de daaruit voortvloeiende muzikale vorm, de drang naar eenheid en welluidendheid, lijkt in het laatkapitalisme een oplossing te bieden voor ongelijke machtsverhoudingen en technologische synchronisatie. Maar deze denkwijze formuleert een leugen en een drogreden, omdat ze problemen kortzichtig en op de korte termijn lijkt op te lossen, maar sociale ontwikkelingen juist belemmert door ze te negeren en er niet constructief op te reageren. ‘Abart’ betekent het vastzetten van de natuurlijkheid van de mens. Uiteindelijk is het echter afwijkend en gedoemd tot verspilling, omdat het zich als oplossing voordoet.

‘Entart’, mijn handelen, formuleert muziek volgens functionele principes. Muziek die een functie vervult door sociale en daarmee culturele realiteiten te erkennen en te benutten, gebruikt tonaliteit en atonaliteit in gelijke mate als het de wet van de boventoonreeks definieert. Individualiteit is uitgesloten. De componist beschouwt alleen het logische proces. Logica moet daarom niet worden gezien in het spanningsveld tussen ratio en emotie, maar formuleert haar eigen esthetische ideeën. In een tijd waarin we op het punt staan de sprong te maken van een industriële naar een informatiemaatschappij, zou omgaan met de computer ook een vereiste in de muziek moeten zijn.